Wat in het vat zit verzuurt niet zullen we maar zeggen, want Minor White ligt al een maandje of wat op de plank. (Mijn plank!) Mijn eerste indruk was de verdomd mooi gestileerde replica van Nico’s album: The Marble Index. Intrigerend gedaan, want je vraagt je meteen af wat voor muziek ze maakt. Ik wist niet veel van Emma Tricca, behalve dat ze Italiaans van geboorte was, woonachtig is in London, en een fascinatie heeft voor oude bluesmuziek, en dan in het bijzonder die van Elizabeth Cotton. De historische blues, de basis.

Ook is ze een van de artiesten die haar medewerking had verleend aan het magistrale folkproject Bearded Ladies. Wat moet je eigenlijk nog meer weten? Eigenlijk niets, op detailtje na uiteraard. Is haar muziek minstens zo goed als haar historisch besef? Laat ik daar dan snel gewoon heel duidelijk in zijn.

Minor White is een waanzinnig sterk folkalbum. Eentje die boordevol zit met waarden van de klassieke folk zoals die gold rond de jaren zestig en daarvoor. Denk hierbij aan de muziek van Karen Dalton, echter met het verschil van een zeer eigen geluid, een eigen stem, en het ontbreken van Karen’s banjo. Het album is minstens zo sterk als de gewekte suggestie. De opzet is sober. Emma’s stem, slechts ondersteund door summiere gitaarbegeleiding, en incidentele 2de stem, een dulcimer, een viool, en dat is het wel zo’n beetje. Eenvoud verheven tot kunst, maar zo ontzettend knap uitgevoerd. Wanneer ze me hadden verteld dat dit herontdekte, en aanvankelijk vergeten opnames dan had ik dat zondermeer geloofd. Heel speciaal album, met juweeltjes als Paris Rain. Onvoorstelbaar dat dit bijzondere geluid zo weinig aandacht krijgt, maar zo blijft het wellicht extra speciaal voor de liefhebbers. Enorme aanrader!